“Eten moeten we allemaal. Zonder energie kunnen we niet leven. En dus is landbouw van levensbelang, voor iedereen. Maar wie heeft de landbouw in handen? De boer en de boerin? Samen met hun klanten, wij allemaal dus? Of de agro-industrie en de grootdistributie?

Enkel door duurzame voedselalternatieven vliegensvlug op te schalen en te vermenigvuldigen kunnen ze de oude regimes uitdagen en in de plaats treden als sterk alternatief.”

“De landbouw moest de afgelopen decennia van het lokale naar het globale perspectief overstappen. Nu zijn er meer en meer boeren die stappen terug willen zetten naar het plaatselijke niveau. De korte ketenlandbouw heeft sociale, economische en ecologische voordelen. Het kan kleinere boeren op het land houden door weer zelf voor toegevoegde waarde te zorgen en zo meer inkomen te krijgen. Het zorgt voor een positieve uitstraling en een verbetering van het imago. Het versterkt de band van consumenten met hun voedsel en met boeren. Kortom, één van de noodzakelijke middelen om tot een leefbare en duurzame landbouw in de 21e eeuw te komen. Als we de landbouw niet voor een stuk heruitvinden, zijn binnen twintig jaar alle familiebedrijven weg, en dat zou erg zijn voor het platteland en de hele gemeenschap. Een gezonde samenleving heeft een gezonde landbouw nodig. En voor mij is dat niet zomaar een economische sector als een ander, maar een soort basisvoorziening, zoals onderwijs of gezondheidszorg, al was het maar om de binding met ons voedsel en onze grond niet helemaal te verliezen.”

“De wereldbevolking zou tegen 2050 aangroeien tot 9,7 miljard mensen, en 11,2 miljard in 2100. De vraag die iedereen zich stelt is: hoe gaan we al deze mensen voeden?

Het antwoord van de agro-industrie luidt: verdubbel de productie. Volgens hen is dat onze morele plicht, niet zomaar een commerciële opportuniteit. De ‘collateral damage’ ten aanzien van ons milieu, de natuurlijke hulpbronnen, onze gezondheid en die van de planeet en haar ecosystemen, moeten we er maar bijnemen. Maar is dit de weg voorwaarts? Ik denk het niet.

José Graziano da Silva, directeur-generaal van de Food and Agriculture Organization (FAO) is het daarmee eens en zegt: “the model of agricultural production that predominates today is not suitable for the new food security challenges of the 21stcentury”. Het huidige landbouwmodel faalt op verschillende fronten en we moeten weg van de conventionele, industriële, monoculturele en hoogst input-afhankelijke landbouw.

De transformatie richting meer duurzaamheid en – volgens mij – agro-ecologie gebeurt best in samenwerking met de natuur en met lokale gemeenschappen. Voedsel is geen grondstof die de hele planeet rond moet gevoerd worden, maar geconsumeerd vlakbij waar het geteeld wordt.

Met agro-ecologische productiesystemen, krijgen we meer sociale gelijkheid, echte duurzaamheid en op termijn zelfs een hogere productiviteit, dus meer financiële winst. Minder pesticiden ook, een grotere weerbaarheid van het systeem, meer biodiversiteit, meer voedselzekerheid én voedselsoevereiniteit, meer werkgelegenheid, een stevige positie voor de vrouw, meer bedrijvigheid en samenwerking tussen boeren.

Als parlementslid vecht ik hier dagelijks voor. Ik ben dan ook erg blij met het initiatief van Ecofood Avani inzake het creëren van Food Hubs, waarbij voedselproducenten en consumenten elkaar vinden en met elkaar kunnen handel drijven. Producenten en consumenten dicht bij elkaar brengen is een krachtig middel voor meer bewustwording en een transitie richting een duurzame voedselproductie.”